Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 22/3, 62, 52. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Dosya içeriğine göre; sanığın idaresindeki araçla alışveriş merkezinin otoparkına girmek istemesi ve alışveriş merkezinde özel güvenlik görevlisi olarak çalışan katılanın otoparkın dolu olduğunu beyan ederek sanığın aracının önüne duba koyması üzerine, sanık dubanın yanından otoparka girmeye çalıştığı esnada katılana çarpması şeklinde meydana gelen ve sanığın tam kusurlu olarak bir kişinin basit tıbbi müdahale ile giderilebilir şekilde yaralanmasına sebebiyet verdiği olayda; yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, dosya kapsamında yer alan olay anına ilişkin görüntülere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusurunun bulunmadığına, kararın usul ve yasaya aykırı olduğuna ve sair nedenlere ilişkin temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA; 20/01/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.