Davacılar M.. S.., O. S. ve İ. S. ile davalı G. Sigorta A.Ş arasındaki dava hakkında, Ankara 12.Asliye Ticaret Mahkemesinden verilen 18.09.2012 gün ve 2011/193-2012/209 sayılı hüküm Dairemizin 25.12.2013 gün ve 2013/539-2013/18344 sayılı kararı ile bozulmasına karar verilmiştir. Süresi içinde davacılar vekili tarafından kararın düzeltilmesi istenilmiş olmakla, dosya incelendi, gereği düşünüldü;
- K A R A R-
Davacılar vekili, davalının trafik sigorta şirketi olduğu aracın, 13.04.2011 tarihinde neden olduğu trafik kazası sonucunda müvekkillerinin desteği E. S."in vefat ettiğini belirterek, 1.000,00 TL destekten yoksun kalma tazminatının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiş, 18.06.2012 tarihli ıslah dilekçesi ile talep sonucunu davacı eş M.. S.. için 149,023,13 TL, davacı O. S. için 22.872,55 TL, ve davacı İrem Sevim için 25.649,45 TL"na yükseltmiştir.
Davalı vekili, davanın reddine karar verilmesi gerektiğini savunmuştur.
Mahkemece, iddia, savunma, toplanan kanıtlara ve benimsenen bilirkişi raporuna göre; olayın meydana gelişinde sigortalı araç sürücüsünün tamamen kusurlu olduğu belirtilerek, davanın kısmen kabul kısmen reddi ile toplam 149.938,30 TL tazminatın 27.05.2011 tarihinden itibaren işleyecek avans faizi ile birlikte davalıdan tahsiline, fazlaya ilişkin istemin reddine karar verilmiş, hüküm davacılar vekili ile davalı vekilinin temyizi üzerine Daire"nin 25.12.2013 gün ve 2013/539 Esas, 2013/18344 Karar sayılı ilamı ile bozulmuş, bu kez davacılar vekili karar düzeltme talebinde bulunmuştur.
Dava, trafik kazası sonucu ölüm nedeniyle destekten yoksun kalma tazminatı istemine ilişkindir.
Tazminat hesaplama teknik ve ilkelerine, denkleştirme kuralına göre; destekten yoksun kalma tazminatı hesaplanırken, destekten yoksun kalan eş için rapor tarihindeki yaşına göre belirlenecek evlenme olasılığı oranından 18 yaşından küçük her bir çocuk için % 5"er oranda indirim yapılması ve destekten çıkanların paylarının destek süreleri daha uzun olanlara eklenmesi gerekmektedir.
Somut olayda; trafik kazası sonucu vefat eden destek E. S., olay tarihinde 31 yaşında olup, ölümü ile 26 yaşındaki eşi M.. S.. ile 7 yaşındaki oğlu O. S. ve 4 yaşındaki kızı İ. S. onun desteğinden yoksun kalmıştır.
Mahkemece, hükme esas alınan aktüer bilirkişi raporunda ise; raporun düzenlendiği tarihte 26 yaşında olan davacı eş M.. S.."in, DİE (TÜİK) cetveline göre evlenme ihtimali oranının %27 olduğu açıklanmış ve çocuk sayısı nazara alınmaksızın belirlenen zarardan %27 oranında indirim yapılmış, desteğin gelirinden eşine 40, oğlu Osman"a %13, kızı İrem"e %12 oranında pay ayrıcağı varsayılarak hesaplama yapılmış ve davacıların bu destek payları zarar hesabı yapılan tüm dönem için sabit tutulmuş, böylece destekten yoksun kalan hak sahibi çocukların, destekten çıktıkları dönemler nazara alınmadan destek görmeye devam eden diğer hak sahipleri eş ve kız çocuğu İrem için destek payında artırım yoluna gidilmemiştir. Böyle bir hesaplama yöntemi, yukarıda açıklanan tazminat hesaplama ilkelerine ve de denkleştirme kuralına aykırıdır.
Bu durumda; mahkemece, bilirkişi raporunda davacı eş M.. S.. için evlenme olasılığı oranı olarak benimsenen ve davacılar vekili tarafından da itiraz görmeyen %27"den 18 yaşından küçük her bir çocuk için %5"er oranda indirim yapılarak, davacı eşin yeniden evlenme şansının %17 oranında olduğunun benimsenmesi, destekten yoksun kalan çocukların her biri için destekten çıktıkları dönemler gözetilerek, paylarının destek süreleri daha uzun olanlara eklenmesi ve destek paylarında kademeli olarak artışa gidilerek zararın hesaplanması için aktüer bilirkişiden ek rapor alınması ve belirlenecek sonuca göre karar verilmesi gerekirken, yukarıda açıklanan maddi ve hukuki olgular gözetilmeksizin yazılı biçimde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olduğundan yerel mahkeme kararının bozulması gerekmiştir. Ne var ki, davacılar