MAHKEMESİ : İSTANBUL ANADOLU 1. İŞ MAHKEMESİ (KARTAL 1.İŞ)
TARİHİ : 15/11/2011
NUMARASI : 2009/56-2011/886
DAVA :Davacı, kıdem tazminatı, ihbar tazminatı, ücret alacağı, yıllık izin ücreti, genel tatil ücreti, fazla mesai ücreti ile asgari geçim indirimi alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalılardan S.. R.. avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

A) Davacı isteminin özeti:
Davacı vekili; müvekkilinin, 18.09.2006-13.06.2008 tarihleri arasında asıl işveren olan Sabancı Üniversitesi bünyesinde yemek hizmeti sunan diğer davalı alt işveren B.. Gıda...Ltd Şti nezdinde gıda teknikeri olarak çalıştığını, iş akdine izindeyken son verildiğini, davalı alt işveren B.. Gıda Ltd Şti"nin işçilere yönelik haksız uygulamaları olduğunu, davalı alt işverenin Sabancı Üniversitesi"nde ilk olarak N.. Turizm Catering unvanıyla işletmecilik yaptığını, ancak bu şirketin ismini ve ortaklarını değiştiğini, N..Turizm"de çalışan müvekkilinin de dahil tüm işçilerin her türlü hak ve alacaklarının B.. Gıda Ltd Şti"ne devredildiğine dair bir belge imzalatarak B.. Gıda Ltd Şti"nde hizmete devam ettiğini ileri sürerek; kıdem ve ihbar tazminatları ile ücret, yıllık izin, genel tatil, fazla mesai ücretleri ile asgari geçim indirimi alacaklarının davalılardan tahsiline talep ve dava etmiştir.
B)Davalılar cevaplarında özetle:
Davalı S.. R.. vekili; müvekkili ile diğer davalı şirket arasındaki ilişkinin kiralayan-kiracı ilişkisi olduğunu diğer davalı şirketin üniversite kampüsü içerisinde bulunan kafeteryayı 01.12.2007 tarihinde davalı üniversiteden kiraladığını ve işlettiğini, üniversite bünyesinde çalışanların ve öğrencilerin diğer davalı şirketten herhangi bir yemek hizmeti almadığı gibi herhangi bir hizmet bedeli ödenmesi de yapmadığını, davacının diğer davalı işveren nezdinde çalışan sigortalı işçi olduğunu bu nedenlerle dava konusu olan tazminat ve işçilik alacaklarına ilişkin müvekkilinin sorumluluğunun bulunmadığını savunarak davanın reddini talep etmiştir.
Diğer davalı usulüne uygun yapılan tebligata rağmen davaya karşı herhangi bir beyanda bulunmamıştır.
C)Yerel Mahkeme kararının özeti:
Mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Ç)Temyiz:
Karar, süresi içinde davalı S.. R.. vekili tarafından temyiz edilmiştir.
D)Gerekçe:
1- Davacı; davalılar arasında asıl-alt işveren ilişkisinin bulunduğunu ve iş sözleşmesinin haksız olarak fesih edildiğini ileri sürerek ihbar ve kıdem tazminatı ile bir kısım işçilik alacaklarının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Mahkemece; davacının, davalılardan S.. R..ne ait iş yerinde diğer davalı nezdinde çalıştığı emir ve talimatları rektörlük yetkililerinden aldığı ve davacının her iki davalı iş yerinde çalıştığı gerekçeleri ile davalıların birlikte sorumluluğuna karar verilmiştir.
Alt işveren, bir işverenden, işyerinde yürüttüğü mal veya hizmet üretimine ilişkin yardımcı işlerde veya asıl işin bir bölümünde işletmenin ve işin gereği ile teknolojik nedenlerle uzmanlık gerektiren işlerde iş alan ve görevlendirdiği işçileri sadece bu işyerinde çalıştıran diğer işveren olarak tanımlanabilir. Alt işverenin iş aldığı işveren ise, asıl işveren olarak adlandırılabilir. Bu tanımdan yola çıkıldığında asıl işveren alt işveren ilişkisinin unsurları, iki ayrı işverenin olması, mal veya hizmet üretimine dair bir işin varlığı, işçilerin sadece asıl işverenden alınan iş kapsamında çalıştırılması ve tarafların muvazaalı bir ilişki içine girmemeleri gerekir. Alt işverene yardımcı iş, ya da asıl işin bir bölümü, ancak teknolojik nedenlerle uzmanlık gereken işin varlığı halinde verilebilecektir. 4857 sayılı İş Kanununun 2. maddesinde asıl işveren alt işveren ilişkisini sınırlandırılması yönünde yasa koyucunun amacından da yola çıkılarak asıl işin bir bölümünün alt işveren verilmesinde “işletmenin ve işin gereği” ile “teknolojik nedenlerle uzmanlık gerektiren işler” ölçütünün bir arada olması gerektiği belirtilmelidir. 4857 sayılı İş Kanununun 2. maddesinin 6. ve 7. fıkralarında tamamen aynı biçimde “işletmenin ve işin gereği ile teknolojik nedenlerle uzmanlık gerektiren işler” sözcüklerine yer verilmiş olması bu kararlılığı ortaya koymaktadır.
Somut olayada; davacının, üniversite kampüsünün içerisinde yer alan kafeteryada çalıştığı anlaşılmaktadır. Kafeterya işletmeciliği davalı üniversite açısından yardımcı iş, asıl işin bir bölümü ya da teknolojik nedenlerle uzmanlık gerektiren bir iş niteliğinde değildir. Davalı şirketin ayrı bir tüzel kişiliği bulunmakta olup davacı, davalı şirketçe işletilen kafeteryada iş sözleşmesi ilişkisi ile çalışmaktadır. Davalılar arasındaki hukuki ilişkinin asıl-alt işveren ilişkisi olmayıp kira akdine dayandığı dosya kapsamından anlaşılmaktadır. Davalı üniversiteye işçilik alacakları açısından husumet yöneltilemeyeceğinden, Üniversite aleyhine açılan davanın husumet yokluğu nedeni ile reddi yerine gerekçesi dahi açıklanmadan talep edilen alacaklardan sorumlu tutulması hatalıdır
2- Kabulü göre de, davalı üniversitenin 2547 sayılı yasanın 56/b maddesi uyarınca harçtan muaf olduğunun düşünülmemesi yerinde değildir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, 11.02.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.