MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı ... vekili Avukat ... tarafından, davalı ... aleyhine 05/03/2015 gününde verilen dilekçe ile yaralama eylemine dayalı haksız fiilinden kaynaklanan maddi ve manevi tazminat talebi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; maddi tazminat talebinin reddine, manevi tazminat talebinin kısmen kabulüne dair verilen 17/09/2015 günlü kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
Dava, yaralama eylemine dayalı maddi ve manevi tazminat istemine ilişkindir. Mahkemece, maddi tazminat isteminin reddine, manevi tazminat isteminin kısmen kabulüne karar verilmiş; hüküm, davacı vekili tarafından manevi tazminat talebine ilişkin olarak temyiz edilmiştir.
Davacı vekili, 05/03/2010 tarihinde davalı ... ile müvekkili arasında çıkan tartışmada davalının, müvekkiline kafa atarak burnunun kırılmasına sebebiyet verdiğini, yüzünde sabit iz meydana geldiğini, olayla ilgili olarak Kahramanmaraş 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 27/09/2011 tarih ve 2010/477 E, 2011/596 K sayılı kararı ile davalının mahkumiyetine karar verildiğini, ayrıca davalının, müvekkilinin işten çıkarılmasına neden olduğunu da belirterek oluşan maddi ve manevi zararlarının tazmini isteminde bulunmuştur.
Davalı, davaya cevap vermemiştir.
Mahkemece; davalının, davacıyı basit tıbbi müdahale ile giderilemeyecek şekilde yaraladığı iddiası ile açılan kamu davasının yapılan yargılaması sonucunda, Kahramanmaraş 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 27/09/2011 tarihli ve 2010/477 esas, 2011/596 sayılı mahkumiyet kararı verildiğinden eylemin subuta erdiği; söz konusu eylem nedeniyle davacının manevi zararının doğduğundan bahisle manevi tazminat isteminin kısmen kabulüne, ispat edilmediğinden maddi tazminat isteminin reddine karar verilmiştir.
Olay tarihinde yürürlükte olan 818 sayılı mülga Borçlar Kanunu’nun 47. maddesi (6098 sayılı TBK m. 56) hükmüne göre hâkimin özel halleri göz önünde tutarak manevi zarar adı ile hak sahibine verilmesine karar vereceği bir para tutarı adalete uygun olmalıdır. Hükmedilecek bu para, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek tazminata benzer bir fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi mal varlığı hukukuna ilişkin bir zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır. 22/06/1966 günlü ve 7/7 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararının gerekçesinde takdir olunacak manevi tazminatın tutarını etkileyecek özel hal ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden hakim bu konuda takdir hakkını kullanırken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.
Somut olayda; olay tarihi, olayın oluş şekli, davacının yaralanma derecesi, tarafların konumu ve yukarıdaki ilkeler göz önüne alındığında davacı yararına hükmedilen manevi tazminat miktarı azdır. Mahkemece, daha üst düzeyde manevi tazminata hükmedilmek üzere kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda gösterilen nedenle BOZULMASINA ve peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 14/01/2020 gününde oy birliğiyle karar verildi.