Kasten yaralama suçundan sanıklar ..., ... ve ..."ın 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 86/2, 62 ve 52/2. maddeleri uyarınca ayrı ayrı 2.000,00 Türk Lirası adli para cezaları ile cezalandırılmalarına dair İstanbul 21. Ağır Ceza Mahkemesinin 06.03.2018 tarihli ve 2016/90 Esas, 2018/72 sayılı kararına karşı Adalet Bakanlığının 20.11.2018 tarih ve 2018/12529 sayılı yazısıyla kanun yararına bozma isteminde bulunulduğundan bu işe ait dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 23.11.2018 tarih ve 2018/94255 sayılı tebliğnamesi ile Dairemize gönderilmekle incelendi.
Mezkur ihbarnamede;
Dosya kapsamına göre, sanıkların mağdur ..."a yönelik olarak kasten yaralama suçunu işlediklerinden bahisle mahkumiyetlerine karar verilmiş ise de, sanıkların mağdura yönelik ayrıca kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunu da işledikleri ve dosyada bulunan Adli Tıp Kurumu İstanbul Şube Müdürlüğünce tanzim olunan 11.09.2015 tarihli adli rapor içeriğine göre mağdurun basit tıbbi müdahale ile giderilebilecek şekilde yaralandığı, dolayısıyla mağdurun yaralanmasının kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunun unsuru dahilinde kaldığı ve sanıkların ayrıca kasten yaralama suçunu işlediklerinden bahisle mahkumiyetlerine karar verilmesinde, isabet görülmediğinden bahisle, 5271 sayılı CMK"nin 309. maddesi gereğince anılan kararın bozulması lüzumunun ihbar olunduğu anlaşıldı.
Gereği görüşülüp düşünüldü:
Adalet Bakanlığının kanun yararına bozma isteyen yazısına dayanan tebliğnamede ileri sürülen düşünce yerinde görüldüğünden; İstanbul 21. Ağır Ceza Mahkemesinin 06.03.2018 tarihli ve 2016/90 Esas, 2018/72 sayılı kararının 5271 sayılı CMK"nin 309/4. maddesinin (d) bendi gereğince kanun yararına BOZULMASINA, sanıklar hakkında kurulan hükümlerden TCK’nin 86/2. maddesi gereğince mahkumiyetlerine ilişkin hükümlerin çıkartılmasına, hükmün diğer kısımlarının aynen bırakılmasına, infazın bu şekilde yapılmasına, dosyanın mahalline gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 09.01.2019 gününde oy birliğiyle karar verildi.