MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı ... vekili Avukat ... tarafından, davalı ... aleyhine 07/06/2011 gününde verilen dilekçe ile alacak istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; davanın kabulüne dair verilen 22/02/2012 günlü kararın Yargıtay’ca incelenmesi davalı vekili tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
Dava, aidat alacağı davasıdır. Mahkemece davanın kabulüne karar verilmiş; hüküm, davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Davacı, 132 sayılı ... Kuruluş Kanununun 11. maddesi gereğince, davalı kuruluşun ödemesi gereken nisbi aidat borcundan kaynaklanan alacağın tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Davalı ise, davalı kuruluşun 2004 yılında özelleştirme kapsamına alındığını, artık 233 sayılı K.H.K. hükümlerine tabi olmadıklarını, aidat yükümlülüklerinin olmadığını belirterek davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, davalı kuruluşun sermayesindeki kamu payının %50"nin altında olmadığı, halen %100 olduğu, 3346 sayılı Kanun gereğince halen Başbakanlık Yüksek Denetleme Kurulu tarafından denetlendiğinden bahisle aidat yükümlülüğünün devam ettiği ve aidat borcunun varlığı gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Dosya içeriğinden; davacının alacak talebinin kaynağı olan 132 sayılı ... Kuruluş Kanununun 11/B maddesinde kurumun gelirleri arasında “Türk Standartları Enstitüsünün çalışma konuları ile ilgili oldukları veya çalışmalarından doğrudan doğruya yahut dolayısıyla faydalandıkları ilgili Bakanlıklarca Türk Standartları Enstitüsünün mütalaası alınarak tespit edilen 233 sayılı Kanun Hükmünde Kararnameye tabi teşekkül, müessese ve ortaklıklarla, Bakanlıkların teftiş ve denetlemesi altındaki birlik, kurum ve ofislerin her yıl bütçelerine koyacakları (5.000) lira maktu aidat ile bir evvelki yılın bilançosuna göre tahakkuk eden safi karlarının binde birine tekabül eden nisbi aidatlar (4603 sayılı Kanuna tâbi bankalar hariç)” gösterilmiştir. Bu maddeden de anlaşılacağı üzere aidat yükümlülüğü için ön şart, o kuruluşun 233 sayılı K.H.K."ye tabi olmasıdır. Davalı kuruluşun ise 2004 yılında özelleştirme kapsamına alındığı hususu tartışmasızdır. 4046 sayılı Özelleştirme Uygulamaları Hakkında Kanunun 37. maddesinde “Özelleştirme uygulamaları ile ilgili olarak;
a)Bu Kanun hükümleri gereğince özelleştirme programına alınan kuruluşlar özel hukuk hükümlerine tabi olup, bunlar hakkında varsa kendi kuruluş kanunları ile diğer kanunlarda yer alan bu Kanuna aykırı hükümler ve 233 sayılı Kanun Hükmünde Kararname hükümleri uygulanmaz....” hükmü mevcuttur. Bu hükümden de anlaşılacağı üzere artık özelleştirme kapsamına alınan kuruluşlara dolayısıyla davalı kuruluşa 233 sayılı Kanun Hükmünde Kararname hükümleri uygulanamaz. Bu kuruluşların Başbakanlık Yüksek Denetleme Kurulunun denetlemesine tabi olması sonuca etkili değildir. Davalı kuruluş özelleştirme kapsamına alınmakla 233 sayılı Kanun Hükmünde Kararname kapsamı dışına çıkmış olup, aidat yükümlülüğü de kalmamıştır. Bu şartlar altında mahkemece davanın reddine karar verilmesi gerekirken kabulüne karar verilmesi doğru değildir. Kararın bu nedenle bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan gerekçelerle temyiz olunan kararın BOZULMASINA, bozma nedenine göre davalının diğer temyiz itirazlarının incelenmesine şimdilik yer olmadığına ve peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 27/05/2013 gününde oybirliğiyle karar verildi.