MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma
HÜKÜM : Sanık hakkında; TCK’nun 155/2, 43, 62, 53, 52, 51, 51/3. maddeleri gereğince mahkumiyet

Hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma suçundan, sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, o yer Cumhuriyet savcısı, katılan vekili, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın 19.10.2005-22.12.2005 tarihleri arasında katılan şirkette müşteri temsilcisi olarak görev yaptığı, şirkete ait promosyon amacıyla satış noktalarına verilmesi gereken bedelsiz ürünleri düşük fiyattan satarak karşılığında tahsilat makbuzu düzenlediği ve tahsil ettiği bedellerin parasını şirkete iade etmediği, aynı şekilde şirketin müşterisi durumundaki şahıslara vermiş olduğu mal karşılığında tahsil ettiği bedellere ilişkin tahsilat makbuzu tanzim ettiği halde bedelini şirkete aktarmadığı ve 15 adet tahsilat makbuzunun kaybolduğunu söyleyip geri vermeyerek üzerine atılı suçu işlediği iddia edilen olayda;
Sanığın aşamalardaki savunmasında; sadece tahsilat yaptığını, mal sevkiyatı da yapmadığını, şirkette mutabakat formalarının asılları bulunamadığı için hakkında böyle bir işlem yapıldığını, ayrıca plasiyerler olarak tahsilatlar sırasında biten makbuzların yerine diğer tahsilat yapan arkadaşlara karşılıklı makbuzlar verilebildiğini ve bu nedenle başka bir arkadaşının zimmetli makbuzu üzerinde tahsilat yapmış olabileceğine ilişkin ifadesi, yargılama aşamasında üç farklı bilirkişiden rapor alındığı ve bu raporlarda sanığın uhdesine geçirdiği iddia edilen miktarın farklı tespit edildiği ve incelemenin dosya içerisinde bulunan mutabakat belgeleri ve diğer belgeler değerlendirilerek yapıldığı fakat katılan şirketin ticari defter ve belgeleri üzerinde herhangi bir inceleme yapılmadığı, katılan şirket tarafından ibraz edilen tutanaklarda isim ve imzaları bulunan katılan şirketin müşterisi olan kişilerin tanık sıfatıyla ifadelerinin alınmadığı anlaşılmakla; gerçeğin kuşkuya yer vermeksizin tespiti amacıyla; sanığın katılan şirketteki görevinin ne olduğunun özellikle mal sevkiyatı yapıp yapmadığının tespiti, tutanaklarda isim ve imzaları bulunan ..,..,... ..., ..., ..., ..., ..., ... ve..."ün tanık sıfatıyla ifadelerinin alınması, katılan şirketin ticari defter ve kayıtlarının celp edilerek tüm belgeler ve tanık ifadeleri birlikte değerlendirilerek sanığın uhdesine para geçirip geçirmediği, geçirmiş ise miktarının tespiti bakımından denetime elverişli bilirkişi raporu alınması ve sonucuna göre sanığın hukuki durumunun değerlendirilmesi gerektiği halde eksik araştırma sonucu yazılı şekilde hüküm kurulması,
Kabule göre de;
1- Hapis cezası alt sınırdan tayin edildiği halde adli para cezası belirlenirken yeterli ve yasal gerekçe gösterilmeksizin, tam gün sayısının asgari hadden uzaklaşılması suretiyle belirlenerek sanığa fazla ceza tayini,
2- Mahkemece 5237 sayılı TCK"nun 155/2 maddesi gereğince belirlenmiş olan 1 yıl hapis ve 60 gün adli para cezasından 5237 sayılı TCK"nun 43. maddesi gereğince 1/4 oranında artırım yapılması sonucu 1 yıl 3 ay hapis cezası ve 75 gün adli para cezası belirlenmesi gerekirken mahkemece hesap hatası yapılarak 1 yıl 4 ay hapis cezası ve 80 gün adli para cezası belirlenmiş olması ve 1 yıl 4 ay hapis cezasından TCK.nun 62. maddesi gereğince 1/6 oranında indirim yapılırken 1 yıl 1 ay 10 gün hapis cezası belirlenmesi gerekirken hesap hatası yapılarak 1 yıl 1 ay hapis cezası belirlenmiş olması,
3- 5237 sayılı TCK’nun 51/7. maddesi gereğince sanığın denetim süresi içinde kasıtlı bir suç işlemesi halinde ertelenen cezanın kısmen veya tamamen infaz kurumunda çektirilmesine karar verileceği ve TCK’nun 51/8. maddesi gereğince denetim süresinin iyi halli olarak geçirilmesi halinde cezanın infaz edilmiş sayılacağı ihtarının yapılmaması,
Kanuna aykırı olup, o yer Cumhuriyet savcısı, katılan vekili, sanık müdafinin sübuta dair temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nun 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 09/05/2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.