MAHKEMESİ : ... İŞ MAHKEMESİ
DAVA : Davacı, fazla mesai ücreti, genel tatil ücreti, yıllık izin ücreti
alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalıya ait işyerinde muhasebeci olarak çalışırken iş sözleşmesinin işverence haksız fesh edildiğini ileri sürerek, işine iadesine karar verilmesini, bu talebin davalıca kabul edilmemesi halinde kötüniyet tazminatına karar verilmesini, bunun yanında genel tatil ücreti ile yıllık izin ücretine hükmedilmesini istemiş, yargılama sırasında davasını ıslah ederek taleplerini fazla çalışma, yıllık izin, ulusal bayram ve genel tatil alacakları olarak göstermiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davacının taleplerinin zamanaşımına uğradığını, fazla mesai ve genel tatil çalışması iddiasının gerçekçi olmadığını, resmi tatil ile pazar günlerinde işyerinde çalışma olmadığını, yıllık izinlerinin kullandırıldığını ve kullandırılmayan süreye ait ücretin ödendiğini, davacının işvereni ibra ettiğini savunarak, davanın reddini istemiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacının davalı işyerinde haftalık yasal 45 saatlik çalışma süresini aşan 4 saat fazla mesai yaptığı, dini bayramlar ve 29 Ekim de çalışmadığı, diğer genel tatil günlerinde çalıştığı bakiye 54 günlük yıllık izin ücreti alacağına da hak kazandığı gerekçesi ile davanın kısmen kabulüne, karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı taraf temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1- Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Davacı davalı işyerinde çalışırken yıllık izinlerin eksik kullandırıldığını ileri sürerek izin ücreti istemiş davalı ise izinlerin kullandırıldığını ve kullandırılmayan süreye ait ücretin ödendiğini savunmuştur.
Mahkemece bilirkişinin 14/12/2012 tarihli raporuna itibar edilerek davalının bir kısım imzalı izin belgeleri sunduğu, bu belgelere göre de 136 gün yıllık izin kullandırıldığı, ayrıca ibranamede yapılan yıllık izin ödemesi karşılığının 26 gün olduğu, davacının hak ettiği 216 günden bu rakamların mahsubu ile bakiye 54 günlük yıllık izin ücreti alacağına hak kazandığı gerekçesi ile yıllık izin ücreti hüküm altına alınmıştır.
İtibar edilen 14/12/2012 tarihli bilirkişi raporundan sonra davalı rapora itiraz etmiş, itirazında yıllık izin sürelerinin hatalı hesaplandığını beyan edip yeniden yıllık izinle ilgili kayıtlar ibraz etmiş bunun üzerine bilirkişi tarafından hazırlanan ek raporda davacının tüm çalışma dönemi için 218 gün izne hak kazandığı 145 gün izin kullandığı, 26 günlük izin ücretinin ise ödendiği, bu durumda bakiye 47 gün yıllık izin ücreti alacağı olduğu belirtilmiştir.
14/12/2012 tarihli raporda davacının 136 gün izin kullandığı belirtilirken ek raporda 145 gün izin kullandığı belirlenmiş olup, Mahkemece ek raporun neden dikkate alınmadığı gerekçelendirilmeden ve davalının yıllık izin ücreti ile ilgili bu yöndeki itirazları karşılanmadan alacağın hüküm altına alınması hatalıdır.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 27/04/2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.