MAHKEMESİ :Sulh Hukuk Mahkemesi

Davacı vekili tarafından, davalı aleyhine 25.02.2011 gününde verilen dilekçe ile tazminat talebi üzerine bozma ilamına uyularak yapılan duruşma sonunda; davanın kısmen kabulüne dair verilen 24.06.2016 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
K A R A R
Dava, komşuluk hukukundan kaynaklanan tazminat istemine ilişkindir.
Davalı, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, Dairemizin bozma ilamı sonrası davanın kısmen kabulü ile 1.258,56 TL maddi tazminatın davalıdan davacıya verilmesine karar verilmiştir.
Hükmü, davalı vekili temyiz etmiştir.
Mahkemece, hükmedilen miktar karar tarihi itibariyle 5219 sayılı Yasanın 2 A maddesinin c fıkrası gereğince HUMK’nun 427. maddesinde öngörülen kesinlik sınırının altında olduğundan karar kesin niteliktedir. Kesin olan kararların temyizi halinde mahkemece veya 01.06.1990 tarihli ve 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı gereğince Yargıtay’ca temyiz isteminin reddine karar verilebilir.
Mahkemece verilen karar kesin nitelikte olduğundan temyiz isteminin reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz isteminin, mahkeme hükmünün kesin olması nedeniyle REDDİNE, istek halinde peşin yatırılan temyiz harcının yatırana iadesine, 02.05.2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.