Konya Ceza Kararları - 213 sayılı yasaya muhalefet - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2016/4217 Esas 2018/463 Karar Sayılı İlamı

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2016/4217
Karar No: 2018/463
Karar Tarihi: 18.01.2018

213 sayılı yasaya muhalefet - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2016/4217 Esas 2018/463 Karar Sayılı İlamı

Özet: (Bu özet Yapay Zeka tarafından yazılmıştır. Hukuki olarak geçerliliği yoktur.)

Sanık, aynı takvim yılı içerisinde birden çok sahte fatura kullanarak 213 sayılı yasaya muhalefet suçunu işlemiştir. Mahkeme, zincirleme suç hükümlerinin uygulanması gerektiğini düşünmemiş, fakat suça konu faturaların kurumlar vergisi indiriminde kullanıldığını belirtmiştir. Suç tarihi başlığında yanlışlık yapılmıştır ve bu isabetsizliğin koşullu salıverilme ile ilgili kanun maddeleri aşamasında yeniden değerlendirilmesi gerektiği vurgulanmıştır. Deliller incelenip sanığın suçu sübut kabul edilmiş, cezayı artırıcı neden olmamıştır, savunması ise inandırıcı bulunmamıştır. 5237 sayılı TCK’nın 53. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendindeki hakların sanığın kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri yönünden koşullu salıverilme tarihine kadar uygulanması gerektiği belirtilmiştir. Karar eleştiri dışında isabetsizlik içermediği için sanık müdafiinin temyiz itirazları reddedilmiş ve hüküm istem gibi onanmıştır. Kanun maddeleri ise 213 Sayılı Yasa, 5237 Sayılı TCK’nın 53. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendi olarak geçmektedir.

11. Ceza Dairesi 2016/4217 E. , 2018/463 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : 213 sayılı yasaya muhalefet
HÜKÜM : Mahkumiyet

Aynı takvim yılı içerisinde birden çok sahte fatura kullanan sanık hakkında zincirleme suç hükümlerinin uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamış, suça konu faturaların kurumlar vergisi indiriminde kullanılmış olmaları nedeniyle gerekçeli karar başlığında "30.04.2006-30.04.2007" şeklinde yanlış yazılan suç tarihinin "16.04.2006-26.04.2007" olarak mahallinde düzeltilmesi ve 5237 sayılı TCK’nın 53. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendinde yer alan haklardan sanığın kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri yönünden koşullu salıverilme tarihine kadar uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi isabetsizliğinin, Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 gün 2014/140 Esas, 2015/85 sayılı iptal kararı ile birlikte infaz aşamasında yeniden değerlendirilmesi mümkün görülmüştür.
Toplanan deliller karar yerinde incelenip, sanığın suçunun sübutu kabul, oluşa ve soruşturma sonuçlarına uygun şekilde vasfı tayin, cezayı artırıcı nedenin bulunmadığı, azaltıcı sebebin ise nitelik ve derecesi takdir kılınmış,
savunması inandırıcı gerekçelerle reddedilmiş ve incelenen dosyaya göre verilen hükümde eleştiri dışında bir isabetsizlik görülmemiş olduğundan sanık müdafiinin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle hükmün istem gibi ONANMASINA, 18.01.2018 tarihinde oybirliği ile karar verildi.