İş Mahkemesi
Dava Türü : Alacak

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtay"ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşılmakla, dosya incelendi, gereği görüşüldü:
1.Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayandığı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalı vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazlarının reddine,
2. Davacı vekili, davacının 17.04.2008- 25.01.2013 tarihleri arasında çalıştığını, iş sözleşmesinin haksız olarak feshedildiğini iddia ederek kıdem ve ihbar tazminatı ile, fazla çalışma, hafta tatili, ulusal bayram genel tatil ve ücret alacaklarının ödetilmesini istemiştir.
Davalı davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Anayasanın 141."nci maddesi uyarınca, yargı kararlarının gerekçeli olarak yazılması gerekir. Bu husus 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanununun 297"nci maddesinde de hüküm altına alınmıştır. Anılan anayasal ve yasal düzenlemeler gereğince yargıcın, tarafların iddia ve savunmalarının özetini, anlaştıkları ve anlaşamadıkları hususları, çekişmeli vakıalar hakkında toplanan delilleri, delillerin tartışılması ve değerlendirilmesini, sabit görülen vakıalarla bunlardan çıkarılan sonuç ve hukuki sebepleri kararda göstermesi zorunludur. Maddi olgularla hüküm fıkrası arasındaki hukuki bağlantı da ancak bu şekilde kurulabilecek, ayrıca yasal unsurları taşıyan bu gerekçe sayesinde, kararların doğruluğunun denetlenebilmesi mümkün olacaktır. Kararın gerekçesi ile hüküm fıkrasının birbirine aykırı olmaması gerekir.
Somut olayda Mahkemece, kısa kararda ve gerekçeli kararın hüküm fıkrasında davacı yönünden 6411,00 TL kıdem tazminatına hükmedilmişken, gerekçeli kararın gerekçesinde davacının bilirkişi raporunda hesap edildiği şekilde 4445,70 TL kıdem tazminatına hak kazandığı ancak kısa kararda sehven kıdem tazminatının 6411,24 TL yazıldığından bahsedilmek suretiyle hüküm ile gerekçeli kararın gerekçesi arasında çelişki yaratılmış olup bu durum bozma nedenidir.
3. Davacı işçinin fazla çalışma yapıp yapmadığı konusunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. Ücret bordrolarına ilişkin kurallar burada da geçerlidir. İşçinin imzasını taşıyan bordro sahteliği ispat edilinceye kadar kesin delil niteliğindedir. Bir başka anlatımla bordronun sahteliği ileri sürülüp kanıtlanmadıkça, imzalı bordroda görünen fazla çalışma alacağının ödendiği varsayılır.
Fazla çalışmanın ispatı konusunda işyeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, işyeri iç yazışmaları delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın yazılı belgelerle kanıtlanamaması durumunda tarafların, tanık beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
Somut olayda, davacı 24 saat esasına göre çalıştığını ve fazla çalışma yaptığını savunmuştur. Bilirkişi tanık beyanları doğrultusunda davacının normalde 07:30-17:30 saatleri arasında haftanın 5 günü 10 saat fazla mesai yaptığı, 1 saatlik ara dinlenme çıkıldığında geriye 9 saat kaldığı, bu sürenin günlük çalışma süresinden 1,5 saat fazla olduğu, bu durumda davacının haftada 5x1,5= 7,5 saat fazla çalıştığının ortaya çıktığı, dosyadaki kişi bazında giriş çıkış raporunda cumartesi günleri hariç diğer günlerde davacının ortalama saat 7.30’da işe başladığı, 17.00’de işyerinden çıktığının görüldüğü hususlarını belirterek hesaplama yapmıştır.
Davacının dava dilekçesinde 24 saat vardiyalarda çalıştığını iddia ettiği dikkate alınmadan talep dışına çıkılarak 07:30-17:30 saatleri arasında çalıştığı şeklindeki kabul taleple bağlılık kuralına aykırı olduğu gibi, fazla çalışma alacağının haftalık 45 saat üzerinden değerlendirilmesi gerekirken istisnai bir çalışma bulunmamasına rağmen hesaplamanın günlük olarak yapılarak günde 7,5 saati aşan 1,5 saatlik çalışmanın fazla çalışma olarak kabulü de hatalıdır.
4. Davacı 24 saatlik vardiyalarla çalıştığını iddia ettiğinden 24 saat çalışma 24 saat dinlenme şeklinde geçen çalışmalarda hafta tatili çalışması olamayacağı dikkate alınmadan ayrıca diğer garsonlardan birinin izin kullandığı dönemlerde haftasonu çalıştığı ve bunun yılda iki ay sözkonusu olduğu kanaati ile varsayıma dayalı olarak hafta tatili alacağına hükmedilmesi de isabetsiz olup bozma nedenidir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı nedenlerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine, 11.05.2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.